In memoriam Leo Blok

13 mei 2024

Daan Dankaart

Vorige week overleed Leo Blok. Leo was in Hellevoetsluis een persoonlijkheid, met name als gevolg van zijn jarenlange rol als hoofdredacteur bij Groot-Hellevoet. De laatste jaren kon hij zijn journalistieke vermogen botvieren op de digitale media, en wel vooral op Home – Voorne Post. Daarnaast was Leo ook lid van de Partij van de Arbeid en het laatste jaar ook van GroenLinks. Vandaag werd er in besloten kring afscheid van Leo genomen, waar Heidi en ik op uitnodiging bij aanwezig waren. Bij die gelegenheid heb ik de volgende woorden gesproken:

“De Oost-Afrikaanse Akanstam kent het volgende spreekwoord: Nea onnim no sua a ohu, en dit betekent: “wanneer hij die niet weet leert, komt hij te weten.” Dit staat voor kennis, levenslang leren en altijd zoeken naar kennis. Zo kende ik Leo.

Thuis heb ik een klein doosje met allerlei reversspeldjes. Één daarvan is het welbekende ‘gebroken geweertje’. Deze kreeg ik van Leo bij de een of andere gelegenheid. En bij mij thuis hangt aan de muur een fraai portret van Willem Drees; ook dit kreeg ik een keer van Leo, en ik vond dat zo waardevol dat ik dat vakkundig opnieuw liet inlijsten.

Ik leerde Leo pas kennen in 2009, toen ik na een lange internationale carrière actief werd bij de lokale Partij van de Arbeid. Later bleek mij dat Leo vrijwel in dezelfde tijd lid van deze partij geworden was. Maar al vele jaren was Leo het lokale sociale geweten: vanuit zijn vroegere vakbondswerk, maar later ook als onvolprezen redacteur van Groot Hellevoet. Hij maakte dat deze lokale krant meer, veel meer was dan het spreekwoordelijke ‘Suffertje’. Dankzij Leo was dit een zeer leesbare en interessante krant, een krant met goede analyses van de lokale politiek, de vaak hilarische Helleveegjes en zijn onnavolgbare alter ego huisvrouw Lucie Schepers. Gelukkig gingen de columns van Vincent Vuurtoren ook in zijn latere digitale wereld door.

Leo was recht door zee, en kon daarbij wel eens het randje opzoeken. Dit was echter een randje waar ik mij vaak wel in kon vinden; soms moet je een beetje burgerlijk ongehoorzaam zijn. Hij was een socialist, maar dat wilde niet zeggen dat hij onze PvdA in zijn krant altijd naar de mond praatte. Daarvoor was hij te onafhankelijk.

Twee anekdotes over zijn rechtlijnigheid:

Het college van de gemeente Hellevoetsluis was vaak zo gesloten als een oester. Onnodig veel onderwerpen kregen van onze burgemeester en wethouders het predicaat BESLOTEN mee, en dan was de openbaarheid in het geding. Bij een van die gevallen zat Leo aan de perstafel in de raad toen zo een besloten onderwerp aan de orde kwam. Ook Leo moest toen de zaal verlaten, maar liet duidelijk zijn tanden zien. Hij had al lang ingezien dat er in Hellevoetsluis wel erg veel, te veel en onnodig besloten behandeld werd. Natuurlijk trok Leo uiteindelijk aan het kortste eind, maar hij had zijn punt wel gemaakt.

Het tweede geval was ik zelf bij betrokken. Een bepaald onderwerp in de raad moest echt onder geheimhouding blijven, en Leo had gehoopt dat ik buiten mijn boekje zou gaan, en naar hem toe wel een boekje open zou doen. Leo had mij wel eens – misschien niet onterecht – gezegd dat ik autistisch was, en hij kon dus verwachten dat ik niets zou zeggen. Gevolg: hij besloot mij te ontvrienden op Facebook.  Drie weken later kreeg ik echter het volgende bericht van Leo: “Ha Daan, over sommige dingen denken we verschillend, maar over veel meer dingen hetzelfde. Ik heb je weer toegevoegd als vriend want vriendschap is belangrijker dan alles. Zeker de onze. Ik wens jou en Menna een gezond en gelukkig 2023.”

Tja, we waren het niet altijd eens, maar Leo, Karel Winkels en ik werden door hem wel eens de ‘Rode Broeders’ genoemd. Ik beschouwd het als een geuzennaam. Leo, in de coronaperiode ontviel ons al Rode Broeder Karel, en nu heb ook jij het broederschap verlaten. Ik zal je vriendschap en sociale inslag heel erg gaan missen, maar ook binnen GroenLinks en de Partij van de Arbeid zal er veel aan je worden terug gedacht.

Leo, Rode Broeder, bedankt. En Riki, Leontine, René en anderen die hij achterlaat, ik wens jullie heel veel sterkte, maar vooral goede herinneringen. Dat laatste zal niet moeilijk zijn.”

Een geliefde socialist is niet meer, maar zijn herinnering leeft bij ons voort.