Keek op de week

21 jun 2024

De Vlinderstichting heeft speciaal voor haar een nieuwe eretitel in het leven geroepen: Buitengewoon Bermbeheerder. En daar is ze best trots op, vertelt Heidi van Noort (54) uit Hellevoetsluis.

Ze was helemaal niet uit op een titel voor zichzelf, kreeg die zomaar in de schoot geworpen, met dank aan... Tja, met dank aan wie eigenlijk? Heidi van Noort weet het zelf ook niet precies, want er kon online een organisatie genomineerd worden. Voorne aan Zee had de Hellevoetse juist wél onder de aandacht gebracht bij de Vlinderstichting, vanwege het nieuwe groenbeleid, waarin nu ecologisch maaien wordt opgenomen. Ze hoopte op een nominatie voor de gemeente in de categorie Bovenste Beste Bermbeheerder. Het liep anders: er werd zoals ze hoopte massaal gestemd. Alleen niet op de gemeente, maar op haarzélf! ,,Terwijl het helemaal niet de bedoeling is om op een individueel persoon te stemmen. De stichting kon mij daarom natuurlijk niet nomineren, maar wilde me vanwege de vele reacties wel graag een titel geven.’’

Dus draagt ze sinds kort de titel Buitengewoon Bermbeheerder. ,,Ik zie de grap er wel van in en ben er erg trots op. Al zolang ik kinderen heb - intussen zo’n 27 jaar - en veel met hen begon te wandelen, zaai ik plekjes in die ik kaal vind. Ik speur ook altijd als ik met mijn hond buiten loop de bermen af en heb een veldje bloemen in mijn volkstuin aan de Stormweg. Ook rond mijn atelier en bij mij thuis, waar ik bloemen kweek voor het zaad dat later weer in de bermen komt.

Het doel van haar bermbeheer is meer kleur en diversiteit in de natuur terugbrengen, maar vooral ook de natuur een handje helpen. ,,Het gaat zichtbaar slecht met de insecten, dat vind ik echt heel erg’’, vertelt ze. ,,Je ziet veel minder vlinders, libellen en wilde bijen en kijk naar je auto: vroeger zat er na een ritje een hele rits vliegjes tegenaan geplakt. Dat is niet meer.’’

Het was precies om die reden dat ze als raadslid voor GroenLinks-PvdA een stokje stak voor het vroeg in het voorjaar maaien van onder meer de bermen in Voorne aan Zee. Samen met de andere raadsleden die unaniem voor de motie ‘Maai mij niet’ stemden, zorgde ze ervoor dat de boel voortaan niet in één keer, maar gefaseerd wordt gemaaid. Dit ecologisch verantwoord maaien, moet de komende jaren steeds meer vorm krijgen en zorgen voor ‘ouderwets’ bloemrijke bermen.

Het is koren op de molen van Heidi van Noort, die de liefde voor de natuur van geen vreemde heeft. De geboren Nieuwenhoornse was als kind al veel met haar vader in de natuur te vinden. Hij fietste met zijn kinderen het hele eiland over en wandelde vaak met hen door de duinen en over het strand.

Vanuit diezelfde liefde voor de natuur zet ze zich ook al zo’n tien jaar samen met Hellevoeter Anton Huber in voor het behouden of herplanten van bomen in Hellevoetsluis. Daar begon ze mee omdat er dingen gebeurden die ze niet logisch vond. ,,Ik snapte niet waarom er bijvoorbeeld prachtige, oude beeldbepalende kastanjebomen plat moeten voor woningbouw als ze niet eens op de bouwgrond staan.’’

En zo begonnen haar steeds meer, wat ze noemt, ‘onhandige dingen’ op te vallen in haar directe leefomgeving. ,,Een park zonder bankjes: hoe dan? Ook zijn daar mooie trappen aangelegd, maar je kunt nergens met je rollator, scootmobiel of kinderwagen naar beneden. O ja: via één pad, maar dat is een heel stuk om. Ik weet dat ik soms klein denk, maar je moet de waarde van je leefomgeving niet onderschatten.’’

Als ze écht iets wilde veranderen, is er maar één mogelijkheid, besefte ze: zelf politiek actief worden. Ze meldde zich aan bij GroenLinks-PvdA, ‘mocht meedoen’ en werd tot haar grote verrassing met voorkeursstemmen gekozen in de gemeenteraad van Voorne aan Zee. Sindsdien bepaalt ze mede het beleid en boekte ze successen.

Naast het niet in één keer alles maaien, zodat bermen wat langer voedsel aan insecten bieden én een veilige plek zijn voor nestelende vogels en andere dieren, kreeg ze bijvoorbeeld ook samen met collega-raadsleden de herplantplicht door de raad: Voor elke gekapte en omgewaaide boom in Voorne aan Zee, moet er nu eentje worden terug geplant’. Precies waarvoor ze dus al jaren streed, en dat alles voelt goed. , Ik ben blij dat ik raadslid kon worden, ik voel me erg nuttig.’’

Wat ze hoopt voor de toekomst? Dat ondanks alle ruimtelijke ontwikkelingen ‘die zo broodnodig zijn, denk aan woningbouw’ het authentieke karakter van het eiland, zoals ze dat kent uit haar jeugd, behouden blijft. ,,Zodat er plekken blijven waar je stil kan staan in de tijd.’’

,,We moeten kijken naar het grotere geheel en oog blijven houden voor de natuur, de polders en onze mooie kustlijn. We moeten plannen met respect voor de omgeving ontwikkelen en uitvoeren. Wij zijn ook maar bewoners van deze aardkloot, de natuur hoort onlosmakelijk bij ons. Ik zou niet zonder kunnen!’’