Keek op de week

01 mrt 2024

Onmenselijkheid in Israël en Palestina

Al heel lang worden Joodse mensen op veel plaatsen gediscrimineerd. Het meest duidelijk was dat door de genocide tussen 1933 en 1945 door het Derde Rijk van Hitler in een groot deel van Europa; maar het begon veel eerder met onder meer de pogroms van de Babylonische Ballingschap 600 jaar voor onze jaartelling, herhaaldelijk gevolgd in de middeleeuwen, en opnieuw in de 19e en 20e eeuw in Rusland.

Ik wil niet diep ingaan op de oorzaken hiervan, maar ik zie wel enige parallel met de wijze waarop Chinese gemeenschappen op verschillende plaatsen in de wereld (al honderden jaren in het Verre Oosten, 60 jaar geleden in Maleisië en Indonesië, en op tal van andere plaatsen). Waarom? Een overeenkomst die ik zie is dat Joden evenals Chinezen vaak in elke samenleving doortastend aanwezig zijn door hun energie, intellect en handelsgeest. Wakkert dit misschien onterechte jaloezie aan?

Hoe het ook zij, na 1945 was er een sfeer ontstaan waarin de redelijke wereld genoegdoening aan het Joodse volk wilde bieden, en de westerse wereld bood hun de mogelijkheid om een land te stichten op het gebied dat toen nog Palestina heette. Ja, 2000 jaar daarvoor had het Joodse volk daar ook haar wortels liggen, maar inmiddels woonden daar ook al honderden jaren Palestijnen. Deze Palestijnen hadden weinig van doen met de recente mishandeling van Joden. De wens van het Joodse volk naar een eigen land was begrijpelijk, maar op dat moment had er meer historische grond geweest om hen een stuk Duitsland, met name Beieren, aan te bieden. Maar het werd een deel van Palestina, en de Palestijnen werden direct al een tweederangs volk op hun eigen geboortegrond. Veel van hen werden gehuisvest in vluchtelingenkampen in de regio, en vaak wonen zij daar nog, al meer dan 75 jaar. Geleidelijk kwamen zij ook in de hun toegewezen gebieden steeds meer in de knel: ontheemden in de vluchtelingenkampen als Sabra en Shatila, de Westelijke Jordaanoever waar kolonisten illegaal steeds meer Israëlische nederzettingen bouwen, de inlijving van Oost-Jeruzalem, blokkade van het water van Wadi Gaza in de Gazastrook, en sinds 2023 het in een oorlogssituatie steeds verder terugdringen van de Gazanen naar het zuiden tot zij nu tussen hamer en aambeeld zitten in Rafah.

Op 7 oktober 2023 voerde de militante beweging Hamas een verrassingsaanval vanuit Gaza op naburig Israëlisch gebied waarbij ongeveer 1.200 mensen werden gedood en 250 mensen als gegijzelde werden gevangengenomen. Het begin van een alles verwoestende oorlog tussen Israël en Hamas. De verschrikkelijke terreuraanval van Hamas was en is op geen enkele manier goed te praten, maar dat geldt evenzo voor de buitenproportionele reactie van het Israëlische leger in opdracht van hun regering. Met nietsontziende bombardementen werden inmiddels meer dan 30.000 Gazanen gedood waaronder ook enkele duizenden kinderen; waarschijnlijk zijn daar ook Hamasstrijders onder, maar dat zal slechts een (klein) deel van die 30.000 zijn. Tenzij het Israëlische leger werkelijk doet waar het Internationaal Gerechtshof nu al voor waarschuwt, het plegen van genocide, het uitroeien van alle Palestijnen in Gaza, zal dit uitsluitend leiden tot nog meer radicalisering van Palestijnen, nog meer haat tegen Israël en haar volk, en daarmee weer een verse bron van toekomstige terroristen. Je oogst wat je zaait.

Kort na 7 oktober steunde een groot deel van de westerse wereld Israëls wraakbeleid, maar gaandeweg werd dit steeds verder genuanceerd door landen als de VS en ook Nederland, maar een dieptepunt vormde in mijn ogen toch dat Nederland op 13 december 2023 in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties zich onthield van stemming voor een staakt-het-vuren in de Gazastrook. Natuurlijk had de resolutie beter gekund, maar deze was zeker beter dan niets, en alles was beter dan voortgaan met deze catastrofale humanitaire situatie. Inmiddels lijkt Israël steeds meer geïsoleerd te raken. Onder druk van veel landen, maar ook van het redelijke deel van haar eigen bevolking lijkt zich nu langzaam een weg te openen naar een (tijdelijk)akkoord voor Gaza. Zou het?

Wat moet er gebeuren? De huidige situatie kan en mag niet voortduren. Te veel onschuldigen (gegijzelde Israëliërs en burgerbewoners van Gaza) leven nu een onleefbaar leven; daar moet zo snel mogelijk een eind aan komen!

Ik stel mij het volgende voor:

Onmiddellijk moet er een gevechtspauze, gevolgd door een bestendigd staakt-het-vuren komen. De dreiging om met ingang van de Ramadan de stad Rafah schoon te vegen moet van tafel;
Onmiddellijk moet in Gaza de humanitaire hulp zoveel als nodig is hersteld worden en de financiële hulp aan UNRWA hervat worden, tot het nu lopende onderzoek van de VN is afgerond. Pas als dit onderzoek aantoont dat UNRWA structureel verkeerd handelt, mag overwogen worden om deze VN-steun te staken;
Zo snel mogelijk moeten door Israël bezette gebieden in de regio (Gaza, Westelijk Jordaanoever, Oost-Jeruzalem) bescherming krijgen van een vredesmacht van de VN;
Zo snel mogelijk moeten er onderhandelingen komen om de Israëlische gijzelaars vrij te laten;
Enkele redelijke landen moeten het initiatief nemen om de regering van Israël en vertegenwoordigers van de Palestijnen tot onderhandelingen te brengen met het doel om in een duurzaam en evenwichtig akkoord in het gebied een situatie te creëren die zowel Israëliërs als Palestijnen een volwaardig land en leefgebied biedt. Moet dit de vorm krijgen van een Tweestaten oplossing waar de twee volken naast elkaar leven, of een enkele staat waarin beide volken integraal en gelijkwaardig samenleven? Dat zal de tijd moeten leren.

Pas dan zullen zowel de rechtgeaarde Israëliërs en de Palestijnen een leefbaar leven hebben. Dit wilde ik even kwijt, in mijn bezorgdheid voor een humane wereld.